രാധ

കതിര്‍ മന്ധപത്തിലേക്ക് പോകുന്നതിന്റെ തലേ രാത്രി 

അവള്‍ എഴുതി,

ഞാന്‍ നിന്റെ രാധയാണ്...

കണ്ണിരില്‍ കുതിര്‍ന്ന

ഇളം കാറ്റില്‍ ഞെട്ടി വിറയ്ക്കുന്ന 

ഒരു അരയാലില... 

പൂര്‍ണ വിരമാങ്ങളില്ലാത്ത 

നിശബ്ദ വിലാപം...

എന്തുചെയ്യാം...???

വോട്ടു ചെയ്ത തിന്റെ കുറ്റബോധം  വിരല്‍തുംബിലെ കറുത്ത പാടുപോലെ മനസ്സില്‍ മായാതെ കിടക്കുന്നു... 

ഒന്നുകില്‍ ഇവരെ ആരെയും എനിക്ക് താല്പര്യം ഇല്ല എന്ന് പറയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ടാവണം. അല്ലെങ്കില്‍ എനിക്കിഷ്ട്ടപെട്ട ഒരാളുടെ പേര്‍ എഴുതിചേര്‍ക്കാന്‍ഉള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം വേണം. അദ്ദേഹത്തിന് സമ്മതമാണെങ്കില്‍, നല്ല ഭുരിപക്ഷമുന്ടെങ്കില്‍ അയാള്‍ ഭരിക്കട്ടെ...

നിന്നെ തുക്കി കൊല്ലണോ അതോ വെടിവച്ചു കൊല്ലണോ എന്ന് ചോദിക്കുന്നത് പോലെയാണ് എപ്പോള്‍ ഇലക്ഷന്‍... 

എന്തുചെയ്യാം...???

ആകാശം

എന്‍റെ മുറിയില്‍ സ്ഫടിക പാത്രത്തിലെ 

ഇത്തിരി വെള്ളത്തിലെ പച്ചിലചെടി...

ഇന്ന് പുതുമഴാപെയ്തപ്പോള്‍ 

ഞാനവളെ മഴയത് നിര്‍ത്തി.

ഉന്മാതത്തോളം അവള്‍ ആനന്തിച്ചു 

ഈ രാത്രി കണ്നുനീരോടെയാണ്

അവളെനിക്കു നന്ദി പറഞ്ഞത്... 

കുററബോധതോടെയാണ്‌

ഞാനത് കേട്ടുനിന്നത്...

   ഞാനിതു കുറിക്കുന്നതും 

   അവള്‍ കാണുന്നു...

ശീര്‍ഷകങ്ങളില്ലാതെ....

ജീവിതത്തില്‍ ഏററവും ഒടുവിലുണ്ടാകുന്ന തിരിച്ചറീവണിത്. നമുക്കെല്ലാം വഞ്ചിക്കാന്‍ കഴിഉന്നതു നമ്മളെ മാത്രമാണ്. നമ്മളെ മാത്രം...

ദൈവം

ചേരിയുടെ മൂലക്കായിരുന്നെങ്കിലും അവനു പാട്ടക്കഷ്ണങ്ങളും പ്ലാസ്റ്റിക്‌ കവറുകളും തുന്നിചെര്തുണ്ടാകിയ ഒരു ചെററക്കഉടില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ശിശിരം ജാലകങ്ങളില്ലെങ്കിലും അവന്റ വീട്ടിലേക്കും അരിച്ചു കയറി.

തണുപ്പ് ഉറക്കതെ തുരത്തിയോടിച്ച രാത്രികളിലോന്നിലാണ് അന്ധനായ ആശാന്‍ ദൈവപുത്രന് കുട്ടുപോയ നക്ഷത്രത്തിന്റെ കഥ അവനോടു പറഞ്ഞത്.
നേരം പുലര്‍ന്നു. ഇലവയിലിന്റ ചുടില്‍ വിശപ്പിന്റെ വിളികള്‍ അവഗണിച്ചു നടന്നപ്പോള്‍ അവനോര്‍ത്തു, ശരിയാണ്, എല്ലാ വീടിലും നക്ഷത്രങ്ങള്‍...
പിറവിയുടെ ദിവസങ്ങള്‍ അടുത്ത്. ഏറെ അലഞ്ഞിട്ടും അവനൊരു നക്ഷത്രം വാങ്ങാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. 
അതി വിതൂരതുകുദെ കരോള്‍ ഗാനം കടന്നു പോയ രര്ത്രിയില്‍ അവനേറെ കരഞ്ഞു...
അന്ന് രാത്രി ഒരു കാറ്റടിച്ചു. ആ കാറ്റഇല്‍ അവന്റെ മേല്ക്കുരയിലെ ഒരു കഷ്ണം എലകിപോയി...
ആകാശം നിറയെ നക്ഷത്രങ്ങള്‍...
ഒരു കുഞ്ഞു മാലാഖ ആകാശത്തേക്ക് വിരല്‍ ചുണ്ടി അവനോടു പറഞ്ഞു, " ഇതെല്ലാം നിന്റെതാണ്".

ആ വിടവിലുടെ ശൈത്യവും ദൈവവും അവനിലേക്ക്‌ പെയ്തു...

പാട്ട്

ഞാന്‍ പ്രണയിച്ചത് ഒരു വിജതിയനെ ആയിരുന്നു
ഒറ്റക്കമ്പി തമ്ബുരുകൊണ്ട് നടോടിപട്ടുകള്‍ പാടുന്ന ഒരു ജിപ്സിയെ
ഒരുനാള്‍ എന്റെ വിട്ടുകാര്‍
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ പൂട്ട്‌ അടിച്ചുതകര്തുകളഞ്ഞു
അവര്‍ പേടിച്ചു
കാരണം അവര്‍ക്ക് മനുഷ്യനെ വീതിചെദുതവരെ പേടിയായിരുന്നു
അങ്ങനെയാണ് ഞാന്‍ കൊല്ലപെട്ടത്‌
എന്റെ സ്മഷണത്തിന് മുകളിലെ
അവസാന നക്ഷത്രവും അണയുമ്പോള്‍
എന്റെ ജിപ്സി
ഒറ്റക്കമ്പിയുള്ള തമ്ബുരുകൊണ്ട്
നാടോടി പാട്ടുകളുടെ ച്ചുട്ടുകട്ടയും കത്തിച്ചു
എന്റെ ശ്മശാനത്തില്‍ വരും
ഇന്ന്
ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ എന്റെ
ശവക്കുഴി വിട്ടു പുരതുപോകുന്നുന്ടെന്നു
എന്റെ പുരോഹിതര്‍

കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു

പിറവി

പുറത്തെ തണുപ്പിനെതിരെ
കാറിന്റെ ജാലകച്ചില്ലുകള്‍ ഉയര്ത്തിവച്ചു
കുടുംബസമേതം നമ്മള്‍
പാതിരാകുര്‍ബാനകള്‍ക്കായി ജരുസലെമിലേക്ക്
പോകുമ്പോള്‍
മനുഷ്യ പുത്രന്‍ അനാഥനായി
ബെത്ലെഹേമില്‍തന്നെ
കരഞ്ഞുപിറക്കുന്നു

എന്റെ പ്രണയമേ എന്ന് ഞാന്‍ വിളിച്ചു
അവള്‍ വിളികേട്ടു
അവര്‍ വിളികേട്ടു എന്നതാകും കുടുതല്‍ ശരി
അല്പനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍
ആകാശത്തിന്റെ ചില്ലുനടകള്‍ കയറുന്ന
ശലഭങ്ങള്‍ വിളികേട്ടു
കാറ്റിന്റെ രാജധാനിയില്‍ നൃത്തം ചവിട്ടുന്ന
പൂവുകള്‍ വിളികേട്ടു
മലകള്‍ വിളികേട്ടു
ആകാശം വിളികേട്ടു
കുരുവികളും കിളികളും വിദുര
ദേശങ്ങളും വിളികേട്ടു...
പിന്നീട് ഉരുകിയൊലിക്കുന്ന ഒരു
മെഴുകുതിരി വിളികേട്ടു
അതെന്റെ ഹൃദയമായിരുന്നു
പ്രണയമെന്നാല്‍ ഞാന്‍ തന്നെയായിരുന്നു

ദൈവത്തോട്...

നീയെന്റെ പൊടിക്കാറ്റുകളിലക്ക്
പെയ്താല്‍ മാത്രം പോര
വിത്തും വസന്തവും
മണ്ണും ആകാശവും
തരികകുടി വേണം

നിറങ്ങള്‍...

ചായക്കുട്ടുകള്‍ സദാ തോള്‍ സഞ്ചിയില്‍
പേറുന്ന ഒരു
ചിത്രകാരന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു
ആകാശം കറുക്കുമ്പോള്‍ വെറുംനിലത്തു
അയാള്‍ ചിത്രമെഴുതും
മഴ ചിതറിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങള്‍ നോക്കി
അയാള്‍ ധ്യാനിക്കുമായിരുന്നു
ഒടുവിലയളുടെ കുഴിമാടത്തിന്മേല്‍
ഒറ്റ തണ്ടുള്ള ഒരു ചെടി വിരിയുകയും
അതിലൊരു പുവ് ചിരിക്കുകയും ചെയ്തു
ഏകനായ അയാള്‍
ഒരു പ്രവാചകനായിരുന്നു

വാക്കുകള്‍

ഞാന്‍ പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച്
കവിതകള്‍ കുറിക്കുമ്പോള്‍
രണ്ടു കപോതങ്ങള്‍
എന്റെ ജലകതിനുപുറത്തു
ചിറകുകള്‍ ഇളക്കി
കൊക്കുരുമി
പ്രണയിക്കുന്നു

Vanishing

Tomorrows gave me the present
Present gave me the memories...
My life then defined between memories and now
The time,
I know it will come
To take away the memories first...
Then me, as a whole
I am in a silence of gratitude
Though I can cry and shout


I will forget every thing I am learning now
And I will lose everything I am gaining now
And I belief there lies the beauty of life

Though we need only a very little space to live
Most of the time we are in a war,
Which is even not ours...
Thinking that we are
Constructing ourselves...

നമ്മലള്‍ മരങ്ങള്‍ വെട്ടി, കുളങ്ങള്‍ നികത്തി,
കൊറ്റികളെ വേട്ടയാടി, തവളകളെ കൊന്ന്
കാട്ടു പുക്കളെ പറിച്ചെറിഞ്ഞു ഗാര്ടനുകള്‍ ഉണ്ടാക്കുന്നു
അതില്‍ കോണ്ക്രീറ്റ് മരങ്ങല്ള്‍
കോണ്ക്രീറ്റ് തവളകള്‍
കോണ്ക്രീറ്റ് പൂക്കള്‍....

I am happy though I faild
For I have learned one more lession

success

I have collected a list of successful people.
All of them where rich, famous, enjoing good standered in the society.
I took another list of people who are satisfied in there lives,
No successful people were there
But there was my father
A farmer in a remort village,
Working from morning to night,
Living with nature,
Praying and working for his family
Now I love to be a person
Not a successful, but one who is satisfied

My freedom is nothing, but my love
My love is nothing but my freedom

chirathukal

The whole day
I was searching for light
The whole life
I was searching for light
But one evening, though I was tired and sad
Though I was shattered and destroyed
It came to me
The horizon was a mix of red and dark then
But for me it was a dawn
Even now you can see the divine light of
That mud lamp
In me
I love it, and call it God
I love it and call it beauty
I love it and call it enlightenment
I even like to call it a shocking thunder which love me
And make me afraid of